Hani eskiler der ya leb demeden leblebiyi anlardı diye.İşte bu artık tarihe karıştı.Özellikle yeni nesil son derece duyarsız,pratiği olmayan,adeta çipli gibi dolaşıyor.Eskiden kız çocuğu ev işlerini bilir okusa da okumasa da misafir geldiğinde ne yapacağını,çay kahve ikramını bilirdi.Yerindeyse pire gibi olurdu.Şimdi gençlere bakıyoruz maalesef yerinden kalkmaya hali yok.Her şeyi anne babadan bekler,çalışmaktan hoşlanmayan tembel bir gençlik var gözümün önünde.Bizler ve bizlerden öncekileri bir hatırlayın ne demek istediğimi anlayacaksınız.Bu arada sadece gençler değil orta yaş ve sonrası kişilerde de düşünme yetisini kaybetmiş bir toplum oluştu.Olaylara karşı duyarsız,kendi aleminde yaşayan,dalgın,öfkeli bir toplum var artık.Nedenleri nasılları tartışılır ancak teknoloji bizleri kesinlikle tembelleştirdi.Küçük büyük bir algı sorunu yaşar olduk sanki duyamadığımız bir ses bizleri hipnozladı.Duyarsız olduk.Hareketler yavaşladı,pratik zeka yok oldu.Tek düzey mantık ile hareket eder olduk.Kitap okumayan haber takip etmeyen çevresindeki olaylara tabiri caizse fransız bir toplum olarak yaşar olduk.Şiddete suça eğilim arttı.İnsanlara değer paydalarımız azaldı benci ve bencil bir toplum olduk.Ne yol veriyoruz yayaya ne yer veriyoruz yaşlıya.Kısacası mekanikleştik. Duygular yok oluyor.Hisler zayıflıyor.Bize ne oluyor?İnsanlığımızı kaybediyoruz.Düşünme gücümüz yerini boşverlere bırakıyor.Bir toplumu ayakta tutan şeydir birlik beraberlik.Sevgiyi sevmeyi unuttuk yeniden öğrenmek gerek.Çocuklarımıza bile agresif davranıyoruz.Oysa ki onları kucaklamak sevgiye boğmak gerek.Tek büyümeleri için gerekli şeydir sevgi.Bahçemizdeki çimenden başlayıp uçan serçe kuşa kadar sevmek gerek.Bizler sevmeyi unuttuk.Silkelenerek hayata yeniden gelmiş gibi başlamak gerek.Ve bunun için atılan bir adım bile çok önemli.Kendimizi ve toplumu ayakta tutabilmek için tembelliği,sevgisizliği bırakıp ilişkileri kuvvetlendirmek ve sadece kafamızı kaldırıp şöyle bir etrafımıza bakmak gerek...