Hepimizin başarı yolunda belki de karşımıza çıkan en büyük engeldir yaptığımız ya da yapacağımız işe konsantre olamamak, odaklanamamak. Bizi başarıya taşıyacak basamakları bir bir tırmanırken dikkatimizi dağıtan pek çok çevresel ve ya içsel faktör hızımızı yavaşlatır ve bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. Enerjimizi düşürdüğü gibi hedeften sapmamıza da neden olabilir.

Şu yukarıda okumuş olduğunuz paragrafı yazarken bile, bir kahve yapsam iyi olacak diyerek bilgisayarın başından kalktım ve kedilerin suyunu da değiştirsem iyi olacak diyerek masamın başına döndüm tekrar ve gözüm masamın üzerinde okunmayı bekleyen kitabıma takıldı. Tam elime almıştım ki, başladığım ve bitirmem gereken bir yazı olduğu aklıma geldi.

İçimde çok büyük bir yazma isteği olmasına rağmen, zihnim başka şeyler yapmam konusunda da beni bir o yana bir bu yana sürükleyebiliyor. Ama biliyorum ki aslında ben bunların hepsini sırayla yapabilirim.

Yazmak şu an öncelikli projem. Kahveyi ise ilk paragrafı yazmaya başlamadan da yapabilirdim. Yazımı bitirdikten sonra kedilerimin suyunu tazeleyip, okunmayı bekleyen kitabımı keyifle elime alıp okumaya başlayabilirdim öyle değil mi ? Ama ben ne yapıyorum; Hem yazayım, aynı anda kahve yapayım, kedilerin suyunu değiştireyim, yazıya devam edeceğim sırada kitaba söyle bir göz atayım.

Kısacası beynim bu yazıyı yazarken masadan kalkmak için bir sürü bahane üretiyor, hadi kalktım bilgisayarımın başına dönerken bile yapılması gereken şeylere gözüm ilişiveriyor ve her seyi aynı anda yapmaya kalkıyorum ve bir bakmışım aslında hiç bir şeyi tam anlamıyla bitiremiyorum. Bu sadece şu an yaşadığım ve farkına vardığım tam da konuyla ilintili örnekler. Aslında bambaşka bir seyri olabilirdi bu yazının ama maalesef bu şekilde devam etti. 

Eminim sizler de aynı problemi yaşıyorsunuz zaman zaman. Hepimizin konsantrasyonunu ve dikkatini dağıtan farkında olmadığımız hem fiziksel hem de zihinsel o kadar çok şey var ki günlük hayatımızda... Bunları ekarte etmek de aslında bir o kadar basit, sadece birazcık sebat ve irade gücü gerektirdiğine inanıyorum.

Sosyal medya örneğin, ona da bakayım, şuna da bakayım, şu videoyu da izleyeyim derken bir bakmışız ki saatlerimizi harcamışız internetin başında. Hani hedeflerimiz vardı, günlük bitirilmesi gereken işler zirveye giden yolda bir basamak değil mi sizce de? Ne oldu şimdi hedefe giden yolda saatler kaybettik...

Peki ya bizi bu yolda yavaşlatan geçmiş ve gelecek kaygılarımız ne olacak? Yaptığımız işe konsantre olmamıza engel olan, sürekli beynimizin içinde uğuldayan milyonlarca ses, peki bunlara nasıl dur diyeceğiz...?

Anı yaşamayı öğrenerek elbette. Şimdi, şu an yaptığın işi hiç bir şeyin bölmesine izin vermeyerek. Biriyle konusuyorsan tamamen o kişiye odaklanarak, fiziksel etmenleri sınrılamasını öğrenerek, iç sesimizi dizginlemeyi öğrenerek başarabiliriz. Bunun için de sürekli kendimize hatırlatmalar yapmalı ve ulaşmayı istediğimiz bir hedefimiz olduğunu ve bunun için çok çalışmanın da ötesinde konsantre olmamız gerektiğini hatırlatmayı öğrenmemiz gerek.

Hadi kolay gelsin hepimize!