Öncelikle bu haftaki yazımda hem bir anne hem de bir kadın olarak geçtiğimiz günlerde yaşadığımız, hepimizin içini parçalayan Özgecan, ve daha önceden şiddete maruz kalan tüm kadınlarımıza üzüldüğümü ve bu olayları şiddetle kınadığımı belirtmek istiyorum. Yüce Mevla’mın geride kalan tüm acılı ailelere sabırlar vermesini diliyorum…

İnsan hayatında çok yüce ve çok anlamlı bir yeri ve değeri olan sevgi, saygı ve sevecenlik insanda doğuştan mevcut değildir. İnsanoğlu bu duyguları doğduktan sonra yaşayarak, görerek öğrenir ve o da bu duyguları başkasına göstermeye, uygulamaya başlar. İşte burada Aile eğitiminin ve ilişkilerinin ne kadar önemli olduğunu ortaya çıkarmaktadır. Çocukların ruhsal ve toplumsal nitelikleri temel ihtiyaçlarının giderilmesinde de biz anne-babalara düşen önemli görevler vardır. Suçluların, ruh hastalarının, kötü yola sapmış kişilerin hayat öykülerini gözden geçirdiğimizde, bu insanların çoğunun bu duruma gelmelerinde anne-babalarının payının büyük olduğu görülmektedir. Maalesef ki genellikle toplumumuzun kanayan bir başka yarası da kız çocuk erkek çocuk ayırımı değil mi dir? Bizler toplum olarak erkek çocuklarımıza gösterdiğimiz ilgi ve alakayı kız çocuklarına maalesef göstermiyoruz. Oysa ki benim bildiğim ve öğrendiğime göre, çocuklar arasında kız ve erkek ayırımı yapmak, birini diğerinden üstün tutmak, câiz değildir. Çünkü kız evlâdı da, erkek evlâdı da insana veren Allah’tır. Kulun burada hiçbir rolü yoktur.

Anne ve babalar çocuklarını birlikte yetiştirmelerine rağmen çocuk terbiyesinde biz annelere daha çok görev düştüğünü ve daha etkili olduğumuza inananlardanım. Toplumumuzda genellikle kadınlarımızdan eşim bana hiç yardımcı olmuyor diye şikayetler duymaz mıyız..Peki neden yardım etmez eş? Çünkü ailede öyle görmüştür. Aman oğlum sen erkeksin deyip bir şey öğretilmemiştir. Baba da anneye yardım etmediği için evde yardımın, paylaşmanın ne olduğunu bilmiyordur. Açıkçası galiba ben bu konuda çok şanslıyım. Eşim kendisi de öyle sevgi dolu ve paylaşmayı bilen bir aile ortamında yetiştiği için her zaman bu konuda bana çok büyük desteği olmuştur. Malum bizler özel çocuklara sahip anneler olarak iki kat daha fazla buna ihtiyacımız bulunmaktadır. Meleğim de babasını kendine rol model aldığı için yapılan yardımların kendisinin bir görevi olduğunu düşünüyor, elinden geldiğince evde kendine düşen görevleri yapmaya çalışıyor. Neler mi yapıyor; kendi odasını temizliyor, kendi yatağını düzenliyor, yemek masasını kuruyor, bulaşık makinasını boşaltıyor, çayı demliyor, annesine kahve yapıyor. Eee daha ne olsun değil mi en önemlisi de ne biliyor musunuz yaptığı bu işlerden dolayı mutlu oluyor. O yüzden tüm özel çocuklara sahip ailelere özellikle nacizene tavsiyem lütfen meleklerinizin de yapabileceklerine inanarak evde yapabilecekleri işleri vererek onlarında faydalı olabileceğini ve bu paylaşımlarından mutlu olabileceklerini düşünün ve onlara bu fırsatını verin…

Sonuç mu; ister kız olsun ister erkek olsun yarınlara daha sağlıklı, daha mutlu ve paylaşmayı bilen sevecen evlatlar yetiştirelim.

SEVGİ VE HOŞGÖRÜNÜN HAYATIMIZDAN HİÇ EKSİK OLMAMASI DİLEĞİMLE..