Şöyle bir etrafa bakınca ve yaşananlara aslında ne kadar boş bir dünyada olduğumuzu anladım.Koşuşturmaca,hayat mücadelesi derken umutları yelkene bırakıp denize salarsınız.Ne amaç ne istek ne de yaşama sevinci kalır.Etrafa bir bakın adeta bir yumak içinde debeleniyoruz.Ölüm her an yanımızda hatta anlamsız,yok yere ölüm kol geziyor ülkemde.En çok da bu acıtıyor canımı.Nedensiz ölmek.Yok yere.Şehit haberleri her gün içimizde orman yangını gibi alev alev yanarken bir de Urfa'da sonra da Ankara'da yaşanan bu ölümler nefes alırken bile sancı yapıyor göğsümüzde.Neden bunlar oluyor neden bu hale geldik ülkece?Seçimmiş,partiymiş umurumuzda değil artık.Ülkemin ,vatanımın,milletimin canı yanıyor,gözyaşlarından kan akıyor.Koltuk sevdası,rant kavgası,dış güçlerin parmağı,terör ya da her ne ise umurumuzda değil.Biz halk olarak evlatlarımızı yok uğruna kaybetmek istemiyoruz.Ölüm Allah'ın emri ama layığıyla ,duasıyla olmalı.Buna kimin eli sebep oluyor ise o eller kırılmalı artık.Gülümsemek gelmiyor artık içimden.Hiç bir şey için sevinecek ya da umutlanacak bir sebep bulamıyorum.Yarınımı,evlatlarımın geleceğini göremiyorum.Öylesine yaşıyor öylesine bakıyorum hayata bu günlerde.Yastayım çünkü.Senin gibi,onun gibi,bizim gibi yastayım.