Öncelikle izin verirseniz kendimi biraz olsun size tanıtmak istiyorum.
Ben, 1966 Gölcük doğumlu ve Orman Bakanlığına bağlı bir kamu kurumundan emekli olan belki de dünyanın en şanslı annelerinden biriyim. Çünkü Yüce Mevla’m bana bu dünyada dünyanın en güzel armağanı olan, dünya tatlısı otizmli bir melek hediye etti. Evet, ben Kocaeli Otistik Çocuklar Derneği Başkanı ama en önemlisi bir özel çocuk annesiyim. Sizlere naçizane bugünden itibaren hafta da bir olmak kaydıyla gücüm yettiğince, dilim döndüğünce, Otizmi, Otizmli bireylerle yaşamanın nasıl olduğunu, yaşadığımız sıkıntıları, paylaştığımız güzellikleri, biz ailelere kattığı değerleri, toplumda otizmin nasıl tanındığını, derneğimizi, amaçlarımızı ve beklentilerimizi anlatmaya çalışacağım. Sürç-i lisan edersem lütfen beni affedin.
1996 doğumlu olan oğlumun 1999 yılında ve ne kadar tesadüftür ki evlilik yıldönümümüzde OTİZM’li olduğunu öğrendik. Ne olduğunu çok anlamamıştık açıkçası…
Doktorumuzun dediği gibi, artık ömür boyu mücadele edeceğimiz, sabırın ve sevginin çok önemli olduğu, ve kesinlikle anne ve babanın ancak birlikte mücadele vermesiyle daha güzel sonuçların alınabileceği bir yaşamımız olacaktı
Tabii bunu her anne ve baba gibi kabul etmemiz biraz zor oldu…
Ama araştırdığımızda otizmde erken tanının ve yoğunlaştırılmış eğitimin çok önemli olduğunu öğrendik. Onun içinde biran önce kabullenip, maalesef nedeni henüz tam olarak bilinmeyen ve maalesef daha kesin bir tedavisinin de olmadığı koskocaman soru işareti olan OTİZM’le mücadelemize başladık.
Araştırdıkça Kocaeli’de aslında bu dertten muzdarip bir çok aile olduğunu anladık ve bir şekilde bir araya gelip öncelikle bir oluşum teşkil etmeliye karar verdik. 2009 yılında ailelere ulaşarak toplanmaya karar verdik ve bunu basın mensubu arkadaşlarımızla paylaşmak istediğimizde işte o zaman bize inanarak yanımızda olan Sayın Bülent Ekinci oldu. Ve o günden bugüne OTİZM’e duyarlılık göstererek ve farkındayım diyerek her zaman yanımızdadır. Kendisine sevgiyle çıktığımız bu yolda yanımızda olduğu içinde teşekkür ediyorum. Bana da hafta da bir bu köşe de yaşadıklarınızı yazar mısınız dediğinde açıkçası çok onurlandım ve artık bundan sonra özel bireylerle yaşamanın zorluklarını, güzelliklerini sizlerle paylaşacağım.
SEVGİNİN HER ENGELİ AŞTIĞINI UNUTMAYIP, GELİN GÖNÜLLERDEKİ ENGELLERİ BİRLİKTE KALDIRALIM… SEVGİ VE SAYGILARIMLA…