Her insanın içinde büyümemiş küçük bir çocuk vardır.Zaman zaman içinizden hoplayarak çıkası gelir.Hatta olmadık bir yerde bile çıkmak isteyebilir.Aslında içinizdeki o çocuk sizin yaşama sevincinizdir.
Çevreden,ailenizden,patronunuzdan ya da arkadaşlarınızdan çekindiğiniz için yapmadığınız ertelediğiniz o muziplikler,şakalar ya da aksiyonlar hep o küçük çocuğun marifetleridir.Bu yüzden dikkat edin erkeklerde bu his çok daha yüksektir.Kadınlar anaç ruhlu oldukları için onların içinde ki çocuk daha uslu ve çok belirgin olmayabilir.Erkeklerde bunu hasta olduklarında,bir şeyi kaybettiklerinde,daha belirgin görebilirsiniz.Hemen çocuğa bağlanırlar.Kadınlar da ise tam tersine içlerinde ki çocuk taraf daha çok mutlu olduklarında ve şımarmak istediklerinde çıkar.Yani sebep ne olursa olsun ya da cinsiyetimiz o çocuk hepimizin içinde bir yerde yaşıyor.Bir de kendi çocuklarımıza bakalım.Çocukluğunu tam anlamıyla yaşayabilen her birey daha sağlıklı ve özgüveni yüksek hayatta başarılı olan kişilerdir.Bu yüzden psikiyatrlar size çocukluğunuzu anlattırırlar.Her ey orada başlar çünkü.Kendi çocuklarımızla da arkadaş olmalı hatta çocuk olmalı ve o pencereden bakarak onlarla bir şeyleri yapmalı,karşılaştırmalı ve sonuçlandırmalıyız.Çocuk gözü bizden çok daha farklıdır.Yürekleri de öyle.Temiz,sıcak ve dümdüzdür içlerinden geçenler gibi.İşte o büyüyü bozmadan bir şeyleri öğretebilmek,anlamak ve anlatabilmek sağlıklı çocuklar,sağlıklı bireyler ve sağlıklı bir toplum olmasına sebep olacaktır.Ne içinizde ki çocuğu öldürün ne de kendi çocuklarınızı kalıba sokmaya çalışın.Bırakın her şey akışında doğru yolu bulacaktır zaten.Özgür kalsın tüm çocuklar ve çocukluklar...