Hepimiz doğduk,büyüdük ve ölücez.Bunu aslında hayatın her karesinde görüyoruz.İki pencereden bakalım hayata.Ya her anını doya doya yaşamalı,keyfini çıkarmalı hayatın ya da zaten bir gün bir şekilde ölücez hiç bir şeye bağlanmadan,keyif almadan yaşamalı.Çok sevdiğiniz birini kaybettiğimizde içimiz yanar,hayat anlamsız ve boş gelir,işte o zaman yaşamak ne ki,bir avuç hüzün ile bir tutam mutluluktan oluşan bir tiyatro deriz.Tam tersine ailemize yeni bir bebek geldiğinde de hiç ölmek istemez,içimiz mutluluk ve umutla dolar,hayat ne de güzel bir film gibi deriz.Şimdi hepimiz eski fotoğraflara bakalım.Aile büyüklerinin eski fotolarına da bakalım lütfen.Acımasız yıllar bakın h er birimizi ne hale koymuş.Yapmak isteyipte yapamadığımız o kadar çok şey var ki.Eskiye dönüp tekrar tekrar yaşamak istediğimiz o özel anlamlı anılar.Sevdiklerimizle yaşamak tabi ki dünyanın en güzel şeyi.Peki geride bıraktıklarımız? Her an bizden kopan giden saniyelerimiz,saatlerimiz.Yaşanan güzel şeylerin yanında hayatın paydasından aldığımız hüzünler? Kısacası iki yol vardır her insanın önünde.Biri hayatı inadına doya doya yaşamak,olumsuzlukları çok önemsemeden ,her nefesin kıymetini bilerek harcamak,diğeri hayatın getireceği tüm acıları bilerek kabullenmek,keyifler,sevgiler,anılar,mutluluklar yerine bunlardan kaçarak,bağlanma duygusunu yok ederek ölümü bekleyerek somut yaşamak.Siz hangisini seçerdiniz?Kaybetmek,kazanmaktan çok daha kolaydır.Harcadığınız kendi hayatınız,başkalarının hayatında sadece rol alıyorsunuz.