Bir dakika duralım ve kendimize birkaç soru soralım… Etrafımızda nereye bakıyoruz ve ne görüyoruz? En son bir sorun gördüğümüzde hangimiz önce kendimizi sorguladık? Gerçekten de bakıp sorunu mu

görüyoruz, yoksa zaten sorun ararken problemleri mi saptıyoruz?

 

Çevremizi bırakıp toplumun zaten kendimiz olduğu bilincine ulaştığımızda, kendi içimize bakmaya karar verdiğimizde bu soru silsilesi devam edecektir. Çağın insanı olarak eleştirilere kapalı, en küçük yapıcı eleştiride dahi savunma mekanizmalarımızı açan ve uzatılan mayayı hamura katmadan çöpe atan bir kimlik ile yaşıyoruz. Kendimizi koruma içgüdüsüyle hareket ediyor, hatalarımızı kabullenmek yerine bahaneler üretiyoruz. Oysa bireysel farkındalık olmadan toplumsal dönüşüm sağlamak mümkün değildir.

Eksikliklerimizi görmek zor hatta bazen kaçınılmaz bir şekilde rahatsız edici olabiliyor fakat birey olarak gelişmek ve içinde bulunduğumuz toplumu daha iyi bir hale getirmek istiyorsak önce kendi hatalarımızı fark etmemiz gerekiyor. Bir başkasını yargılamak kolaydır ancak aynaya bakmak cesaret ister. Hayatın telaşı içinde, sınavlar, sorumluluklar ve bitmeyen koşturmacalar arasında kendimize dönüp bakmayı unutuyoruz. Oysa içimize bakmak, kendimizi anlamak demektir. Ne istiyoruz? Kim olmak istiyoruz? Bu sorulara cevap vermeden yaşarsak, başkalarının şekillendirdiği bir hayatın içinde kayboluruz. O yüzden iç sesimize yönelmeli, orada saklı olan cevapları dinlemeliyiz.

 

İnsanlar başkalarını yargılayarak, kendi eksikliklerini görmezden gelmeye çalışırlar. Oysa birini eleştirmek yerine, önce kendi hatalarımızı görmek daha büyük bir farkındalık getirir. Mevlânâ’nın şu sözleri bu durumu en iyi şekilde açıklar: "Benim hayatımı yargılamadan önce benim ayakkabılarımı giy, benim geçtiğim yollardan, sokaklardan, dağ ve ovalardan geç. Hüznü, acıyı ve neşeyi tat. Benim geçtiğim senelerden geç, benim takıldığım taşlara takıl. Yeniden ayağa kalk ve aynı yolu tekrar git, benim gittiğim gibi. Ancak ondan sonra beni yargılayabilirsin."

 

Peki, gerçekten değişmek istiyor muyuz? Eğer öyleyse, neden yarını bekleyelim? Değişim, bugünden başlar. Bir adım atmak yeterlidir ve o adımın ta kendisi olabiliriz. Dünyayı değiştirmek istiyoruz ama sadece istemekle yetiniyoruz. Oysa önce kendimizi değiştirmeden, toplumu ve dünyayı değiştiremeyiz. Değerli bir hayat istiyorsak, önce kendimizi değerli kılmalıyız.

 

"Herkes içine baksın." Bu bir buyruk değil, bir davettir. İçimize dönelim, kendimizi keşfedelim. Dış dünyadan bir adım geri çekilip, içimizdeki ışığı fark edelim. Çünkü insan, baktığını görür ve gördüğünü güzelleştirebilir. Dışarıda iyilik bulamadıysak, belki de içimize bakmanın zamanı gelmiştir. İçimizde iyiliği yeşertelim ki, birbirimizde de görebilelim. Önce birey olarak kendimizi tanıyalım, sonra birlikte güzellikleri paylaşalım. Unutmamalı ki buğulu bir gözlükle dünyaya bakarken dünyayı suçlamak anlamsızdır. Dünyayı temizlemeye çalışın ve buna da gözlüğünüzden başlayın.

Herkes önce kendi içine baksın ve ardından birbirimizde gördüğümüz güzelliklere…”