Hep söylerim bu dünya fani şunun şurasında bir avuç nefes alıcaz hepsi bu diye.İnsan doğar poposuna bir şaplak atılır ağlamaya başlar.Daha başlangıçta bilir ömrün ne kadar kısa ve hayatın da ne kadar acımasız olduğunu.Yaşarken anlamadığımız o kadar çok şey var ki.Boşuna vakit geçirip boşuna üzüldüğümüz ve boşuna sevindiğimiz şeyler.Kim olursak olalım ne kadar zengin ya da ne kadar fakir hiç farketmiyor eninde sonunda her birimiz aynı kefenle aynı çukura giricez.İnsan doğduğunda kulağına ismi ezanla konur.Oysa ki her ezanın bir namazı vardır.İşte doğduğumuzda kulağımıza okunan o ezanın namazı ölünce kılınır cenaze namazı olarak.Yani bu kadar kısadır işte hayat.Sevdiğimizi kaybetmek çok ağır geliyor insana.Ancak Allah unutma gibi bir özellik vermiş bizlere.Yoksa o acıya dayanılır mı?Ayrılık,sevdiklerine sarılamamak acıtıyor zaten canını.Bir ömür iki elin arasındaki alkış kadar hızlı geçiyor,bir kuşun kanat çırpması kadar seri ve bir nefes kadar ani geçip bitiyor zaman çizgisinde.Yaşam ve ölüm .Hayatın iki temel kuralı.Ölüm bu kadar yakınsa eğer ki ensemde nefes kadar yakın,hayatı anlamlı yaşayıp boşa harcamamalı.İstediğiniz gibi yaşamaya çalışın çok geç olmadan yapmak istediklerinizi yapın,sevdiklerinize sarılın öpün koklayın onları.Yaşamın her zerresinin tadına bakın.Ve ölmeyin sakın istediklerinizi yapmadan,sevdiklerinize doyamadan ölmeyin sakın iyice yaşayıp yaşlanmadan...