Hemen hemen her ay bir otizmli yavrunun, spordaki başarısı sosyal medyada yer buluyor ve hepimiz gurur duyuyor, evlatlarımız için umutlanıyoruz…

Peki gerçekten sporun otizm tedavisinde yeri var mı ya da ne kadar etkisi var?
Bunun cevabını otizmli bir meleğe sahip bir anne olarak yaşadıklarımla cevap vermeye çalışacağım.
Normal de de fiziksel aktivite, tüm insanlar için sağlıklı yasam stilinin önemli bir parçası değil midir?
İşte sporla birlikte otizmli bireylerin de;
* Dikkat ve konsantrasyonla ilgili becerileri ciddi bir şekilde artıyor. Otokontrolleri gelişiyor.
*Otizmli çocuklarımızın bir çoğunda bulunan hiperaktivite sporla birlikte aza indirgeniyor ve böylece masa başı çalışmalarında daha başarılı oluyorlar. Öğrenme hızları artıyor. Kendi başına başarabildiği bir şey olduğunu görünce özgüvenleri gelişiyor.
* Bu çocukların en büyük sıkıntısı sosyalleşememeleri ve diğer insanlarla iletişim kuramamaları. Spor ile özgüvenleri artınca başkalarıyla daha rahat iletişim kuruyorlar. Tanımadığı insanlarla hiç iletişim kuramayan ağır düzeyde otizmli bir çok çocuğumuz, şimdi Vinsanda ki yaşam merkezimize gelen gönül dostlarımızla birlikte top oynamaya çalışıyorlar.
* Spor otizmli çocuklarda çok sık karşılaştığımız takıntıları ve öfkeli hali azaltıyor.
Bizim hayatımıza spor girdiğinden beri gerçekten bir çok konuda çok yol katettiğimize inanıyorum.
Benim meleğim maalesef ki otizm yelpazesinin en ağır kısmında bulunuyordu. İlk zamanlarda gerçekten çok zor günlerdi. Öfke nöbetleri, kendine zarar vermeler, aşırı hiperaktivitesi olan, yerinde hiç duramayan, dikkatini toparlayamayan bir çocukluk dönemi geçirmiştik. Sonra hayatımıza belki de çok büyük bir şanstı bizim için spor hocamızla tanıştık. O meleğimizin spora yeteneği olduğunu keşfederek ve en önemlisi meleğimizin yapabileceğine inanarak onu atletizme yöneltti. Ve atletizm de o zamanlar bizim için hayal olabilecek 3.lük madalyamızı aldık. Atletizmden sonra jimnastik dalına yönelerek, Türkiye Özel Sporcular Spor Federasyonun Bolu’da düzenlediği ve 12 şehirin katıldığı yarışmada kendi kategorisinde 5 altın madalya aldı. Önceden yaşadığımız ve çok sıkıntılar çektiğimiz davranış problemlerinin bir çoğunu aşmaya başladık. Artık hiperaktivitesinde azalmalar olduğundan daha dikkatli olmaya, dikkati arttığından daha çok şeyler öğrenmeye, kişilerle de iletişim kurmaya ve git gide sosyalleşmeye başladı. Bu güzel gelişmeler bizi daha da kamçıladı ve belki de Türkiye’de ilk defa otizmli birey olarak Yaşam Koçluğu ve Olimpiyat Spor kulübünde kendisi gibi otizmli bir arkadaşı ile birlikte lisanlı futbolcu olarak oynadı ve Kocaeli’ne özel sporcular kategorisinde 1.lik kupasını getirdiler.
Ben buradan nazicane özel çocuklara sahip ailelere seslenmek istiyorum lütfen çocuklarımıza fırsat verip, onlara inanarak onların yapamadıklarını değil yapabileceklerini görelim…..
SEVGİ VE HOŞGÖRÜNÜN HAYATIMIZDAN HİÇ EKSİK OLMASI DİLEĞİMLE…….