Bir anne babanın en kıymetli şeyi çocuklarıdır.Evlat bambaşka bir şeydir.Hatta Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın denir çünkü evlat acısı hiç bir şeye benzemez.Ancak nedense bizim toplumumuzda çocuğa karşı bir dayanamama,büyük insan gibi algı ve davranış beklentisi gibi bir durum var.Bu yüzden küçücük çocuk düştüğünde bir de annesi tartaklıyor çocuğu niye düştü diye.Ya da baba tv izlerken ağlayan çocuğa bir de baba bağırıyor veya şiddetle karşılık veriyor.Oysa onlar daha çocuk ilgiye,şefkate muhtaç.Çalışan anneler maalesef çocuğunu ya bakıcıya ya kreşe ya da ebeveyne bırakıyor.Eskiden bizler annemizin eteğinde büyürdük,şimdiki çocuklar ise başkalarının eteğinde.Dolayısıyla akşam yorgun eve gelen anne baba dinlenmek isterken çocuk da tüm gün onları beklediği için özlemle anne baba ile olmak ister.Yaramazlıklar bu yüzdendir.Anlayış ve sevgi zamanıdır.Bu arada bakıcıya vey kreşe çok dikkat edilmeli.Günümüzde de sıkça rastlanıyor maalesef çocuklara neler yapılıyor.Sözüm bu işi insanca yapanlara değil asla.Çocuğumuz...9 ay hevesle beklediğiniz,kokusuna doyamadığınız. Çocuk gelecektir,sağlıklı toplumlar mutlu çocuklar ile oluşur.Çocuğunuzu ne olursa olsun asla unutmayın...İnanın evlat kokusu herşeye değer...