Merhaba….

Bu hafta da sizlere Otizmli bir meleğin annesi olmak ne demek olduğunu yaşadıklarımla anlatmak istiyorum izin verirseniz….
Otizmli bir çocuğun annesi olmak demek, normal gelişim gösteren bir çocuğun, annesinin sinir krizleriyle tepki gösterdiği herhangi bir yaramazlığı, kendi çocuğunun da yapmasını gözyaşlarıyla dilemektir, beklemektir. Benden sonra ne olacak kaygısını yaşamaktır ve ettiği tüm dualarında kendisinden önce acısını göstermemesini ama kendisinden sonrada bırakmamasını yüce mevlamdan dilemektir. Çocuğunun yaşam kalitesinin bir nebze arttırılmasını sağlamak için tüm kapıları zorlamak, tüm engelleri aşmak demektir. Çabasını görmeyenlere, engelleyenlere rağmen hiçbir zaman pes etmemektir. Hayatında hep küçük şeylerle mutlu olmasını bilmektir. Yaşamı boyunca umudunu kaybetmemektir. Yaşadığı bu zorlu mücadele de yorulmamaktır…..
Aslında bu mücadele de otizmli çocukların annelerini en çok yoran toplumdur. Genelde otistik çocukların dış görünüşleri normal gelişim gösteren çocuklar gibidir. Dolayısıyla otistik bir çocuğu dış görünüş itibariyle algılayabilmek her zaman mümkün olmayabilir. İşte tam bu noktada, çocuklarının haklarını korumak adına annelerin toplumla savaşı başlar. Durumu idrak edemeyen, düşünemeyen insanların çocuklarının davranışından rahatsız olduğunu gösteren tavırları, düşüncesizce yaptıkları uyarılar ve yorumlar, okullarda, parklarda özellikle yetişkinler tarafından dışlanmaları, otizmli çocuğa sahip annelerin çoğu zaman en büyük yıkımı olabiliyor.
Maalesef, biz de bunu o kadar çok yaşadık ki. Hele ki ilk zamanlarda duyduğum ve benim canımı en çok acıtanda “ Acaba ne günah işlediniz de böyle bir çocuğa sahip oldunuz” sorusudur. Ama ben inancım gereği biliyorum ki yüce mevlam bu dünyada bana bakmam için en güzel hediyeyi vermiş ve emanet etmiştir. Ben kendimi meleğim sayesinde her zaman özel hissetmişimdir. Onun bana kattığı değerlere her zaman şükretmişimdir. Küçük şeylerle mutlu olmasını onun sayesinde öğrenmişimdir. Onun sayesinde tanıştığım ve hayatımda iyi ki varlar dediğim bir çok gönül dostuna sahip olmuşumdur. Şimdi ise acıtan sorunun cevabının da bizim gibi özel ailelere verilen ÖDÜL olduğunu da biliyorum…Ve ben ömrüm yettiğince bu ödüle layık bir anne olmak için elimden geldiğince çalışacağıma ve otizmle mücadele de hiçbir zaman vazgeçmeyeceğime sizlerin huzurunda meleğime söz veriyorum….
Hayatınızda umudunuzun ve sevginizin hiç azalmaması dileğiyle…….