Bu hafta sizlerle önce kabullenmeyi sonrada sevginin gücünü paylaşmak istiyorum.. Yalnız sizden ricam bu yazıyı okurken empati kurmanız… Biz özel bireylere sahip ailelerin tanı alındıktan sonra ki en zor dönemdir kabullenmek. Önce anne ve baba olarak zor da olsa kabul etme zorunda kalırsınız, sonra yakın çevrenize anlatarak kabul etmelerini sağlarsınız. Meleğimde tanı aldıktan sonraki eşimle birlikte geçirdiğimiz en zor dönemimizdi bizimde. Çünkü her aile gibi bizde çocuğumuzla ilgili birçok hayaller kurmuştuk. Ama araştırdıkça hayallerimizin belki de birçoğu hiç bir zaman gerçekleşmeyecekti. İşte o yüzden de çok zordu kabullenmek. Ama çok şükür ki bu dönemimizi kısa sürede atlatmayı başardık. Ama esas bundan sonrası biraz daha zor olacaktı. Çünkü toplumda Otizmle ilgili doğru dürüst bilinçlilik yoktu. Maalesef ki bu tür bireylere direkt zihinsel engelli deniyor ve ister istemez çocuklarımız ve aileler içlerine kapanıyor ve sosyalleşmeleri kısıtlanıyordu. Özellikle de Otizmin son yıllarda en çok artış gösteren engel grubu olduğunu göz önünde bulundurursak artık toplumunda bilinçlenip bu gerçeği kabul etmeleri gerektiğini düşünüyorum. Gerçi ben bunu engellilik olarak hiçbir zaman görmedim. Bana göre otizm farklı bir yaşam biçimiydi... Onlar inanın kendi dünyalarında o kadar saf ve temizler ki... Çünkü onlar ne yalanı, ne nefreti, ne riyakarlığı, ne de kötülüğü bilirler.. Onların anladığı tek şey SEVGİ . Keşke hepimizde bu özellikler olsa… Onlar sizlerden sadece biraz empati kurarak, sevginizi hissetmek, toplumda kabullenmek ve anlayış istiyorlar. Onlar gürültülü ve negatif duygu yüklü ortamları hiç sevmiyorlar. . Onlar toplumdan dışlanmak istemiyorlar. özel çocuklarımız sizlerden onlara kanat olmanızı ve bağımsız yaşayamadıkları için sizlerin desteği ile de yaşama dahil olmak istiyorlar.
Sonuç mu? meleğimin hayatımıza katılmasıyla birlikte artık ufak şeylerle mutlu olmayı, hayata pozitif bakmayı ve en önemlisi sevginin gücünün ne kadar önemli olduğunu biliyoruz ve öyle yaşamaya çalışıyoruz…